Pochodzi z drugiej połowy XIX w. Jest to budynek drewniany, konstrukcji zrębowej, nakryty dachem gontowym przyczółkowo-okapowym. Wejście osłania otwarty ganek. Wewnątrz znajduje się wydzielona duża izba lekcyjna oraz dwa pomieszczenia dla nauczyciela, izba mieszkalna oraz rodzaj kancelarii (na wprost wejścia). W szkołach powszechnych zazwyczaj uczyły się dzieci w wieku 7-14 lat, lekcje prowadził jeden nauczyciel, często przekazujący nie tylko wiedzę, ale przede wszystkim będący wychowawcą, co nigdy nie należało do zajęć łatwych. Ciekawostką jest, że w lipnickiej szkole ze względu na zmiany granic czterokrotnie zmieniał się język nauczania. Do 1918 r. był to język węgierski, następnie słowacki, polski, w czasie II wojny światowej ponownie słowacki, a od 1945 do końca jej funkcjonowania (koniec lat 50-tych XX w.) polski, co doskonale ilustracje burzliwe dzieje Orawy, a w szczególności Lipnicy Wielkiej w 1 poł. XX w.